Dwalen door Lost Asylum

Het was alweer heel erg lang geleden dat we nog eens ouderwets op pad waren geweest om wat verlaten spul vast te leggen. Hoogste tijd dus!

Op pad gaan, betekent altijd eerst het verkennen van dat pad en het maken van plannen. Immers, werkt plan A niet, moet er een alternatief in de vorm van B zijn, en als ook dat niet werkt, is het wel handig als je ook over een C beschikt.

Dus zoeken, zoeken, zoeken, het liefst een beetje locaties op geringe afstand van elkaar om de reistijd zoveel mogelijk in te perken. Want, hoe minder tijd verloren met rijden, hoe meer tijd over om Nikon aan het werk te zetten.

Dat pad uitstippelen begint altijd achter de computer. Google, you tube, en street view zijn geweldige vrienden op dat moment.

Google maps – Zoeken, zoeken, zoeken

Vrij snel hadden we wat locaties in vizier, en met wat overleg kwamen we uit op onder andere Lost Asylum.

Lost Asylum, of ook wel Shutter Island, genaamd, naar de film uit 2008, is een verpauperd, leegstaand pand, omgeven door een aantal operabele gebouwen te midden van een prachtig landschapspark. 

Een psychiatrische instelling wat in 1932 de deuren opende en net na de Tweede Wereldoorlog  ruim 1000  patiënten telde.

Toen we arriveerden en de auto parkeerden, zagen we de wakende ogen van camera’s boven de parkeerplaats hangen. Even voelde het tricky, was het wel handig zo in vizier? We besloten het er op te wagen en quasi nonchalant wandelden we richting het park. Nu was het de kunst om het betreffende leegstaande gebouw te vinden en ongezien binnen te komen. Best wel een opgave op zo’n plek waar nog volop activiteit is. Her en der liepen markante figuren. Sommigen zagen ons wel en groetten vrolijk, anderen keken glazig voor zich uit en leken in een andere wereld te wonen. 

Gelukkig waren er heel veel struiken en bomen waar we mooi gebruik van konden maken. Dank zij de goede voorbereiding wisten we ongeveer waar we moesten zijn. Ongezien, althans, daar gingen we van uit, glipten we door het struikgewas en kwamen we bij een verloederd pand aan. Tijdens onze voorbereiding vernamen we dat het gebouw hermetisch dicht getimmerd was. We gingen er nu dan ook van uit dat het een ‘helaas-pindakaas’ – ‘maar niet geschoten-is-altijd-mis’- tripje zou worden. Niets was minder waar!! Er waren wel wat openingen te bespeuren waar we ons vrij gemakkelijk doorheen konden wringen.

En toen stonden we binnen!

Wat een overweldigend beeld! Helemaal volgestouwd met speelgoed, spellen, meubels, tot aan het plafond. Bijna het werk van een hoarder zou je zeggen. Waarschijnlijk waren de ruimtes deels van oorsprong gericht op activiteiten, maar deels leek het pand ook gebruikt te zijn als opslagplek.

Een eerste indruk: Rommelig en veel

Te midden van al die spullen stond een prachtige oude piano. Nog niet heel erg veel decay, maar desondanks wel heel gaaf. Ik vroeg me af hoe deze zo goed mogelijk vast te leggen, want hij stond ontzettend ongunstig tegen de muur, omringd door opeengestapeld meubilair, met geen enkele ruimte om hem ‘vrij’ te fotograferen. En al peinzend liep ik verder. 

Tegen de muur, omringd met spullen en onvoldoende ruimte aan de voorkant om hem goed te kunnen fotograferen

We maakten eerst een oriëntatierondje door het hele gebouw, om te wennen aan de sfeer, een indruk te krijgen van datgene wat voor ons de moeite waard was, een indicatie te hebben qua tijdsinvestering en, eigenlijk als allerbelangrijkste, zien of alles veilig was en er geen ‘onwelkome’ verrassingen op het menu stonden. Naarmate we het gebouw doornamen en op de bovenetage kwamen, werd het overzichtelijker en aantrekkelijker. We besloten om boven te beginnen en zo ‘naar beneden te werken’.

Op de bovenetage, de zolder, bevonden zich fraaie ruimtes. Het waren veelal recreatieruimtes geweest aan het meubilair te zien. Soms was het lastig om vast te leggen, omdat het vrij donker was, en het licht door de ramen enorm fel in contrast stond. In dergelijke omstandigheden maak ik dan ook per scène 3 tot 5 opnames met verschillende belichtingen, zodat ik later of kan kiezen, of een HDR-foto kan maken.

Ik viel als een blok voor een oud verroest ijzeren bedje, tegen de muur gestationeerd, met een geweldige mooie lichtinval door een dakkapel.

Een oud verroest bedje, met een prachtige lichtinval. Een HDR-opname van drie foto’s

Er was zowaar een bar geïnstalleerd. Helaas, de tap was afgesloten. No drink in da house!! Het afgebladderde plafond leek wel op een versiering van vlaggetjes.

Het was nog niet druk in het café

Ook dit keer koos ik voor een afwisseling tussen detailfoto’s en overzichtsfoto’s. Maar de sfeer bleef hierin wel consistent.

Opnieuw een prachtige lichtinval, met enkel een voorwerp om het overzichtelijk te houden

Terug naar de benedenetage.

Daar was duidelijk meer voorzichtigheid geboden. Het was inmiddels later in de morgen, en dat betekende ook meer activiteit in het park. Het nabijgelegen wandelpad werd regelmatig gebruikt door patiënten en personeel en soms was het struikgewas iets minder dichtbegroeid. Dus dat betekende vooral alert zijn om niet al te dicht bij de  ramen te vertoeven.

Ik peinsde nog steeds over de piano. Probeerde ondertussen van alles uit, maar het was het telkens nèt niet.

Toen zag ik het lijnenspel van de vloer, toetsen en kast. Et voilà, het beeld was er! Soms hoef je een object niet volledig in beeld te brengen, een deelgebied kan soms veel krachtiger uitpakken.

Lijnen!

Er waren heel veel poppen te zien. En meestal waren het ook niet echt toegankelijke poppen vond ik. Ze keken vaak een beetje eng. In vrijwel elke ruimte kwam je er wel een tegen. 

Op de rand van het bad, wachtend op een noodzakelijke wasbeurt

Er bevond zich ook een piepklein kamertje, hooguit 3,5 bij 2,5 m, met enkel een bedje, stoel, po en, ik denk, een lavet. Ook hier een prachtige lichtinval. Maar giga lastig om het complete beeld met de groothoeklens vast te leggen. De tijd ontbrak om op het gemak een panoramafoto te maken, we wilden immers nog een andere locatie bezoeken. Uiteindelijk besloot ik om het beeld in tweeën te ‘hakken’, met ieder hun eigen sfeer.

Bedje met raam

Dezelfde ruimte, met net een ander standpunt. Door bepaalde elementen niet in beeld te brengen, krijgt het nèt een beetje een andere sfeer. 

Bedje zonder raam en stoel

Na nog wat foto’s op de benedenetage gemaakt te hebben, werd het stilaan tijd om te gaan. Maar niet voordat er nog even een selfie gemaakt werd, doorgaans ons eindritueel bij een locatie.

Vlnr Sandra Kersemakers, Marian Smeets en Iza Luijten

Benieuwd naar de volledige serie van Lost Asylum/Shutter Island? Klik dan op: 

Lost Asylum

En ook benieuwd naar de overige locatie die we die dag bezocht hebben? Dat is Maison Dash, ook wel Maison Biotex of Maison Vagevuur genoemd.  Klik dan op onderstaande link:

Maison Dash

 

 

 

 

Op bezoek ‘bie Thei’

Bijna 4 jaar stond betreffende woonst leeg. De eigenaar was overleden en de erfgenamen kwamen er samen niet uit hoe verder. Dus bleef lange tijd alles liggen.

Een huisje/boerderij uit 1928, op een groot perceel vol met bomen en struikgewas. Inmiddels was er recent gesnoeid aan de voorzijde, wat ons bellen deed rinkelen. We konden dus verwachten dat er bedrijvigheid kon zijn.
In de voorbereidingen op deze trip, zag ik al in de omgeving een (wilde) bloemenweide.

Live was de weide inderdaad prachtig om te zien. Het deed menigeen stoppen om er naar te kijken, of toverde ten minste een glimlach op het gezicht in het voorbij gaan.

Maar voor ons urbexers diende dit veld nog een ander doel: Het vormde een prachtige dekmantel om in de buurt van de locatie te geraken. Quasi nonchalant met onze fototassen en statieven richting het bloemenveld lopend, konden we uiteindelijk onopgemerkt het terrein opkomen en ons metertje voor metertje naar het huis begeven.

De hele ‘achtertuin’ was volgestouwd met spullen, vooral hout, witgoed en kleine inboedel. Hier had duidelijk een verzamelaar gewoond, of een dankbaar iemand die menig verzoek van buurtgenoten honoreerde om ‘spullen’ op te mogen slaan.

Exterieur in de achtertuin
Exterieur in de achtertuin

Diverse reclameborden van lokale ondernemers waren onderdeel geworden van zijn exterieur. Ook stonden her en der wat grafstenen, die waarschijnlijk refereerden aan het vrijwilligerswerk wat de eigenaar lange tijd uitoefende: Zich bezig houden met de plaatselijke kruisen en kapellen.

Grafkruis
Een van de grafkruizen

Het was geweldig om al fotograferend diverse vogelconcerten vanuit deze achtertuin te mogen beluisteren. Een paar sterk uit de kluiten gewassen kiwibomen dansten om het huis en in de half dode dennenbomen slingerde nog een eenzame rode klimroos. Her en der bloeide Vingerhoedskruid. De ooit in potten geplante bieslook stond nog geduldig te wachten om versneden te worden voor een of ander maaltje.

Bieslook in afwachting van consumptie ....
Bieslook, trouw in afwachting van consumptie ….

Tussen al die verzameling houtresten, deuren, stenen, en verroeste witgoedmachines, kwam zo nu en dan toch een mooi detail tevoorschijn.

De grootste spanning en uitdaging was echter wel om een manier te vinden om binnen te komen.

Eenmaal bij het huis, waren alle deuren fors op slot. Geen beweging in te krijgen. Dat was wel jammer, en net toen we bijna de moed hadden opgegeven, ontdekten we een openstaand raam.

Dat bood perspectief. De kunst was om niet te gretig te worden en overhaaste, letterlijke, stappen te zetten. Voorzichtigheid bleef voorop staan om ongezien naar binnen te klimmen. Ai, een oplettende buurvrouw stond net aan haar oprit en had full zicht op ons. Ze had ons gezien, dat wisten we zeker. We vreesden dat ze een actie ging uitzetten, maar er gebeurde gelukkig niets.

Eenmaal binnen een lege doos van een kamer, met maar een paar spulletjes. Desondanks wel fotogeniek.

Maar opnieuw een tegenvaller, de tussendeur naar de volgende ruimte was ook hier goed op slot gemaakt. Ook weer geen beweging in te krijgen.

Helaas, de deur was hermetisch gesloten
Helaas, de deur was hermetisch gesloten

En als urbexer dien je je daarbij neer te leggen en lijdzaam toe te kijken vanuit het raampje, welke mooie ingrediënten je voor je camera hebt moeten missen.

Mooie ingrediënten achter het ruitje
Mooie ingrediënten achter het ruitje

Want de regel blijft: Take only pictures leave nothing but footprints.

Nadat we buiten nog wat details vastlegden, besloten we om terug te keren naar het bloemenveld. Want ook daar waren nog mooie, creatieve beelden te maken.

Natuurlijk een hele andere tak van sport, maar net zo leuk om te doen.

Bloemenweide - fotogeniek en tevens dekmantel
Bloemenweide – fotogeniek en tevens dekmantel

Om de terugweg richting auto te vervolgen, moesten we weer langs de voorgevel van het huisje lopen. Die wilden we toch ook nog graag vastleggen! Zo karakteristiek en gigantisch vervallen!

Met onze ‘dekmantel’ op ons fotokaartje, konden we gemakkelijker opereren.

Volop in de kijker, met razend verkeer om ons heen, soms uitbundig toeterend, vanwege de vakantievibe die er aan zat te komen en het zien van twee vrouwen met camera’s.

Het duurde dan ook niet lang of we kregen bezoek. De nieuwe eigenaren dienden zich aan en vroegen naar onze intenties. Gelukkig reageerden ze neutraal en was het oké om wat foto’s te schieten van de gevel.

Maar duidelijk is dat deze locatie niet lang meer in urbex-sferen zal zijn!

Detail voorgevel - heerlijk verval
Detail voorgevel – heerlijk verval

In mijn galerij een complete serie van deze leuke locatie: 

https://mariansmeets.nl/urbex/bie-thei/

 

error: Kopiëren niet toegestaan