Dwalen door Lost Asylum

Het was alweer heel erg lang geleden dat we nog eens ouderwets op pad waren geweest om wat verlaten spul vast te leggen. Hoogste tijd dus!

Op pad gaan, betekent altijd eerst het verkennen van dat pad en het maken van plannen. Immers, werkt plan A niet, moet er een alternatief in de vorm van B zijn, en als ook dat niet werkt, is het wel handig als je ook over een C beschikt.

Dus zoeken, zoeken, zoeken, het liefst een beetje locaties op geringe afstand van elkaar om de reistijd zoveel mogelijk in te perken. Want, hoe minder tijd verloren met rijden, hoe meer tijd over om Nikon aan het werk te zetten.

Dat pad uitstippelen begint altijd achter de computer. Google, you tube, en street view zijn geweldige vrienden op dat moment.

Google maps – Zoeken, zoeken, zoeken

Vrij snel hadden we wat locaties in vizier, en met wat overleg kwamen we uit op onder andere Lost Asylum.

Lost Asylum, of ook wel Shutter Island, genaamd, naar de film uit 2008, is een verpauperd, leegstaand pand, omgeven door een aantal operabele gebouwen te midden van een prachtig landschapspark. 

Een psychiatrische instelling wat in 1932 de deuren opende en net na de Tweede Wereldoorlog  ruim 1000  patiënten telde.

Toen we arriveerden en de auto parkeerden, zagen we de wakende ogen van camera’s boven de parkeerplaats hangen. Even voelde het tricky, was het wel handig zo in vizier? We besloten het er op te wagen en quasi nonchalant wandelden we richting het park. Nu was het de kunst om het betreffende leegstaande gebouw te vinden en ongezien binnen te komen. Best wel een opgave op zo’n plek waar nog volop activiteit is. Her en der liepen markante figuren. Sommigen zagen ons wel en groetten vrolijk, anderen keken glazig voor zich uit en leken in een andere wereld te wonen. 

Gelukkig waren er heel veel struiken en bomen waar we mooi gebruik van konden maken. Dank zij de goede voorbereiding wisten we ongeveer waar we moesten zijn. Ongezien, althans, daar gingen we van uit, glipten we door het struikgewas en kwamen we bij een verloederd pand aan. Tijdens onze voorbereiding vernamen we dat het gebouw hermetisch dicht getimmerd was. We gingen er nu dan ook van uit dat het een ‘helaas-pindakaas’ – ‘maar niet geschoten-is-altijd-mis’- tripje zou worden. Niets was minder waar!! Er waren wel wat openingen te bespeuren waar we ons vrij gemakkelijk doorheen konden wringen.

En toen stonden we binnen!

Wat een overweldigend beeld! Helemaal volgestouwd met speelgoed, spellen, meubels, tot aan het plafond. Bijna het werk van een hoarder zou je zeggen. Waarschijnlijk waren de ruimtes deels van oorsprong gericht op activiteiten, maar deels leek het pand ook gebruikt te zijn als opslagplek.

Een eerste indruk: Rommelig en veel

Te midden van al die spullen stond een prachtige oude piano. Nog niet heel erg veel decay, maar desondanks wel heel gaaf. Ik vroeg me af hoe deze zo goed mogelijk vast te leggen, want hij stond ontzettend ongunstig tegen de muur, omringd door opeengestapeld meubilair, met geen enkele ruimte om hem ‘vrij’ te fotograferen. En al peinzend liep ik verder. 

Tegen de muur, omringd met spullen en onvoldoende ruimte aan de voorkant om hem goed te kunnen fotograferen

We maakten eerst een oriëntatierondje door het hele gebouw, om te wennen aan de sfeer, een indruk te krijgen van datgene wat voor ons de moeite waard was, een indicatie te hebben qua tijdsinvestering en, eigenlijk als allerbelangrijkste, zien of alles veilig was en er geen ‘onwelkome’ verrassingen op het menu stonden. Naarmate we het gebouw doornamen en op de bovenetage kwamen, werd het overzichtelijker en aantrekkelijker. We besloten om boven te beginnen en zo ‘naar beneden te werken’.

Op de bovenetage, de zolder, bevonden zich fraaie ruimtes. Het waren veelal recreatieruimtes geweest aan het meubilair te zien. Soms was het lastig om vast te leggen, omdat het vrij donker was, en het licht door de ramen enorm fel in contrast stond. In dergelijke omstandigheden maak ik dan ook per scène 3 tot 5 opnames met verschillende belichtingen, zodat ik later of kan kiezen, of een HDR-foto kan maken.

Ik viel als een blok voor een oud verroest ijzeren bedje, tegen de muur gestationeerd, met een geweldige mooie lichtinval door een dakkapel.

Een oud verroest bedje, met een prachtige lichtinval. Een HDR-opname van drie foto’s

Er was zowaar een bar geïnstalleerd. Helaas, de tap was afgesloten. No drink in da house!! Het afgebladderde plafond leek wel op een versiering van vlaggetjes.

Het was nog niet druk in het café

Ook dit keer koos ik voor een afwisseling tussen detailfoto’s en overzichtsfoto’s. Maar de sfeer bleef hierin wel consistent.

Opnieuw een prachtige lichtinval, met enkel een voorwerp om het overzichtelijk te houden

Terug naar de benedenetage.

Daar was duidelijk meer voorzichtigheid geboden. Het was inmiddels later in de morgen, en dat betekende ook meer activiteit in het park. Het nabijgelegen wandelpad werd regelmatig gebruikt door patiënten en personeel en soms was het struikgewas iets minder dichtbegroeid. Dus dat betekende vooral alert zijn om niet al te dicht bij de  ramen te vertoeven.

Ik peinsde nog steeds over de piano. Probeerde ondertussen van alles uit, maar het was het telkens nèt niet.

Toen zag ik het lijnenspel van de vloer, toetsen en kast. Et voilà, het beeld was er! Soms hoef je een object niet volledig in beeld te brengen, een deelgebied kan soms veel krachtiger uitpakken.

Lijnen!

Er waren heel veel poppen te zien. En meestal waren het ook niet echt toegankelijke poppen vond ik. Ze keken vaak een beetje eng. In vrijwel elke ruimte kwam je er wel een tegen. 

Op de rand van het bad, wachtend op een noodzakelijke wasbeurt

Er bevond zich ook een piepklein kamertje, hooguit 3,5 bij 2,5 m, met enkel een bedje, stoel, po en, ik denk, een lavet. Ook hier een prachtige lichtinval. Maar giga lastig om het complete beeld met de groothoeklens vast te leggen. De tijd ontbrak om op het gemak een panoramafoto te maken, we wilden immers nog een andere locatie bezoeken. Uiteindelijk besloot ik om het beeld in tweeën te ‘hakken’, met ieder hun eigen sfeer.

Bedje met raam

Dezelfde ruimte, met net een ander standpunt. Door bepaalde elementen niet in beeld te brengen, krijgt het nèt een beetje een andere sfeer. 

Bedje zonder raam en stoel

Na nog wat foto’s op de benedenetage gemaakt te hebben, werd het stilaan tijd om te gaan. Maar niet voordat er nog even een selfie gemaakt werd, doorgaans ons eindritueel bij een locatie.

Vlnr Sandra Kersemakers, Marian Smeets en Iza Luijten

Benieuwd naar de volledige serie van Lost Asylum/Shutter Island? Klik dan op: 

Lost Asylum

En ook benieuwd naar de overige locatie die we die dag bezocht hebben? Dat is Maison Dash, ook wel Maison Biotex of Maison Vagevuur genoemd.  Klik dan op onderstaande link:

Maison Dash

 

 

 

 

The making of Street View

Fotografisch topjaar 2021  

Een terugblik op een fantastisch project, Street View. 
En om dan ook maar meteen de gebakken taart  prijs te geven: (klik op de afbeelding om  te vergroten en verder te navigeren)

Het boek ‘Street View’, over hoe de mens in zijn of haar context leeft en hoe de natuur zich in diezelfde context beweegt en hun onderlinge beïnvloeding.  Dit alles vastgelegd in of vanuit mijn eigen straat.

Mijn startpunt

Begin 2021 meldde ik mij aan voor het project Fotografisch topjaar olv Bart Siebelink.

Een fotografieproject waaraan ik een heel jaar kon werken, en waarbij een 6-tal meetings enerzijds de stok-achter-de-deur vormden, anderzijds als sparring-partner kon dienen om mijn proces te bewaken, te kaderen, uit te dagen, etc..

Ik had er zin in!!

De sessies startten. In beginsel online.

Een leuke, gedreven club mensen, met veel know how, een diversiteit aan project ideeën, wat heel inspirerend werkte. Met daarnaast  diverse oefeningen en het bespreken van het eigen portfolio, om te zien op welk level de fotografie stond, en om het brein en gevoel  te stimuleren en te helpen bij het verkrijgen van een seriematig idee, kader en aanpak. Ook de persoonlijke inspiratiebronnen kwamen aan bod.

Een belangrijke inspirator voor dit project was voor mij de Vlaamse fotograaf Bert Dankaert. 

Zijn boek Simple Present uit 2013 in pdf-formaat: 

Bert Danckaert – Simple Present – 2013

Het definitieve thema had ik al vrij snel paraat. Stammend uit een veelomvattender idee, waar ik al langer in mijn hoofd mee bezig was, en wat nu gecomprimeerd werd. De mens in zijn context op macro niveau: Mijn eigen straat werd de studio. Diverse fotografiegenres konden gecombineerd worden, juist vanwege de gevarieerdheid die de straat te bieden had. 

Voor dit project had ik een aantal regels in mijn hoofd, die een prima kader vormde. Zo mochten er bijvoorbeeld geen mensen op de foto, enkel de schim van de fotograaf zelf. Dit om het beschouwende te accentueren.  Een andere regel was dat niet alles herleidbaar hoefde te zijn. Op die manier kon er meer een balans komen tussen registratiebeelden en beelden met een bepaalde abstractie of creatieve techniek. Ook de werkvorm was meteen duidelijk: Een fysiek boek en een digitale versie, gepubliceerd op mijn website.

De eerste actie: Oriëntatie van bestaande beelden

Het idee was er. Maar hoe dan te beginnen?

Ik ging allereerst op onderzoek:  Welke foto’s waren er reeds gemaakt? Google was my best friend en ik realiseerde me dat de regionale makelaars  goede zaken deden in mijn straat. Ik heb veel ’te koop-huizen’ online kunnen bewonderen, zowel van buiten, maar ook van binnen. Ook veel beelden van kussende of innig omhelzende auto’s op relatief onveilige plekken in mijn straat. En veel archiefbeelden van gebouwen, straatimpressies, etc, soms zelfs onherkenbaar.

Een beeld vond ik er uit springen:

© Fotograaf onbekend. Geen idee uit welk jaar deze foto stamt en wie de maker is. Maar het beeld is duidelijk herkenbaar en ademt een bepaalde sfeer uit die ik ook graag wilde overbrengen in mijn eigen werk.

Het was opvallend dat er geen enkele beelden waren van enkel  de natuur. Ik vroeg me dan ook af, te saai, te nietszeggend?

Ik dook in mijn eigen verzameling: Wat had ik tot nu toe zelf allemaal gefotografeerd in mijn straat? En ik vond nog verrassende beelden, sommigen goed bruikbaar voor mijn project: (klik op de afbeelding om  te vergroten en verder te navigeren)

Actie 2: Shooten

Mijn volgende stap was het feitelijke shooten.

Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik op pad ben geweest. Telkens, als ik onze honden uitliet en ‘mijn rondje’ maakte, zag ik nieuwe beelden. Doorgaans ging ik daarna meteen terug om het vast te leggen: Een van de leerpunten: Wacht niet met vastleggen, uitstel is afstel! Soms was er dus een idee, maar soms liep ik ook op goed geluk, en ontmoette ik  doorgaans wel een verrassing.

Desondanks bleef ik wel vasthouden aan een vaste indeling: ‘natuur-shoot’, ‘wonen-shoot’, ‘werken-shoot’ om de innerlijke focus te behouden.

Naast een paar technische uitdagingen, was het grootste leermoment voor mij vooral de zgn. ‘wonen-shoot’. Ik moest persoonlijke barrières  zien te overwinnen.  Ik moest immers achter de camera vandaan en on speaking terms komen met sommige bewoners.  Ik wilde fotograferen met de permissie van de eigenaren, wel zo netjes. Maar dat betekende ook met de billen bloot, een nee kunnen incasseren, of verwachtingen scheppen, en mezelf dus een druk opleggen dat het wel moest slagen. 

Actie 3: Selecteren / kaderen

Uiteindelijk ontstond er een enorme verzameling afbeeldingen.

Een deel van de verzameling foto’s – mei 2021

Al deze afbeeldingen werden afgedrukt. Maar ze werden ook in een digitaal whiteboard (Miro) geplaatst. Digitaal kon ik ze schuiven, kon ik er aantekeningen bij plaatsen, strepen door trekken, etc., en het vervolgens opslaan. Heel handig, omdat het op die manier niet in de weg lag, of opgeruimd hoefde te worden.  

Totaaloverzicht digitaal whiteboard Miro – augustus 2021
Detail digitaal whiteboard Miro – augustus 2021

De uiteindelijke verfijning vond wel plaats met de uitgeprinte beelden. 

Sommige beelden waren vanuit verschillende hoeken gemaakt, om uiteindelijk de best passende bij het project te kunnen inzetten.

Hetzelfde kunstwerk, de context wordt leidend voor de publicatie

Al selecterend ontstonden vanzelf categorieën en uiteindelijk ook titels. Ik wilde een boek met veel lege ruimte en weinig tekst. Elk beeld moest in zekere zin een solistische opvoering kunnen geven, maar toch ook in groepsverband kunnen meedingen op de bühne.  Anders was het natuurlijk geen project geworden. Sommige beelden hadden elkaar juist ook nodig om tot volledige bloei te komen en moesten naast elkaar geplaatst worden.  

De titels vormden de verbinding tussen de verschillende categorieën,  door de taalstijl uniform te maken.

Dit proces vond ik heel leerzaam en inspirerend.

Helpers in dit geval waren Bart en de medecursisten, mijn eigen proceslogboek en een tweetal coachingsboeken: (klik op de afbeelding om  te vergroten en verder te navigeren)

In deze fase moest ik ook soms drastische keuzes maken. Als fotograaf heb je vaak je lieverdjes, waar je moeilijk afstand van kunt nemen. Echter, soms passen die lieverdjes niet in een serie.

Een van mijn lieverdjes die ik toch de deur moest wijzen. Daaaag!

Actie 4: Ontwerpen

Eenmaal de selectie en indeling duidelijk, kon ik aan de slag met het ontwerpen. 

Ik begon met het boek, daarin voorzag ik namelijk het meeste werk. Ondertussen bleef ik wel nog af en toe nieuwe beelden maken, om de bestaande categorieën volledig te maken.  De foto’s en titels werden ingevoegd in het format. 

Printscreen van boek in wording – Format De Fotofabriek

Teksten werden geschreven, en de cover werd ontworpen. Regelmatig werden zaken verfijnd of veranderd, mede ook vanuit de feedback van de groep. Om nog wat meer grafisch onderlegd te zijn, volgde ik een webinar van Confidence Factory, genaamd ‘Aan de slag met graphic design’. 

En toen was het zo ver: klaar voor de druk!! Enorm spannend.  Zou het allemaal goed zijn ingevoerd? Geen taal- of indelingsfouten?, etc. Allerlei beren leken op de weg.  Gelukkig kreeg ik een paar dagen later al uitsluitsel:  Een klepperende brievenbus, en ja hoor, daar lag mijn boek!

Vers van de drukker.
Spannend om te openen!

Ik was heel blij met het eindresultaat. De druk vond ik over het algemeen heel goed. De hooglichten vielen bij sommige foto’s wel een beetje tegen, juist bij die hele verfijnde beelden. Voor toekomstig projecten is een verdere verdieping in colormanagement wel heel belangrijk. 

Eenmaal het boek ontworpen, kon ik ook een vervolgslag slaan met de website. Ik wilde een flipbook maken, om de suggestie van een boek weer te geven.

Maar het was moeilijker te realiseren dan gedacht, omdat het aantal pagina’s groot was (en dus meer laadtijd). Het ‘book’ bladerde niet soepel, of liep vast, vooral als het bekeken werd op een mobiele telefoon. 

WordPress onbetaalde plugins voor flipbooks.

Goedkoop is duurkoop zegt men wel eens, en dat bleek. Vele ‘arbeidsuren’ verder, zonder gewenst resultaat stond ik op het punt om de handdoek in de ring te gooien. Alternatieven die ik bedacht had, waren het nèt niet. Uiteindelijk vond ik een (betaalde) plugin, die de hoeveelheid pagina’s kon verwerken, en zelfs voor mobiele telefoons een aparte applicatie bood. Nu was het maken van het flipbook een eitje!  En zo voltooide het wordingsproces van Street View!

Actie 5: Eindpresentatie

De laatste stap, le moment suprême: Het presenteren van het eindproduct aan Bart Siebelink en de overige studenten. Een externe deskundige, creativiteitscoach, Lodewijk Ouwens, was ook aanwezig, als ‘assesor’.

Eindpresentatie in Londotuin in Leersum op 19 maart 2022

Ieder project werd uitvoerig besproken op wordingsproces, leermomenten, en toekomstmuziek. Heel inspirerend om dit te delen met elkaar.

Ik heb genoten van het totale traject. Een aanrader om te volgen en om een lange tijd met een thema bezig te zijn. Door toch heel planmatig te werk te gaan, gedisciplineerd en gefocust te blijven op alle facetten, is het project volledig binnen de tijdspanne voltooid. 

Met als afsluiting van het fotografisch topjaar een groepsfoto!

Fotografisch topjaar 2021/2022 Met vlnr Bart Siebelink, Marian Smeets, Lodewijk Ouwens, Barend van Gemerden, Anton Meijer, Ferdi Notten en Corina Blok. Niet op de foto: Nanda Bussers, Brigitte Storms, Yolanda Muntz.

Mocht je het boek nog niet gezien hebben en er benieuwd naar zijn, klik dan op onderstaande link:

Street View – Marian Smeets

 

 

 

error: Kopiëren niet toegestaan