Soms luistert het nauw
Soms luistert het nauw
een beetje naar links, een beetje naar rechts,
een stapje naar voren, of juist eentje naar achteren.
Soms op de tenen, soms door de knieën, dan weer liggend.
Naast fotograaf ben ik dan ook acrobaat.
En door al die halsbrekende toeren,
ontstaat weer vanzelf een nieuw beeld!
Het stond al geruime tijd op mijn lijstje, een bezoek aan de Opaalkust. Een gebied dat heel aantrekkelijk is voor fotografen.
We besloten om hier onze zomervakantie te boeken, zo’n anderhalf jaar geleden, toen we nog nooit over corona gehoord hadden.
Gelukkig waren de omstandigheden voor nu nog net voldoende gunstig om te kunnen gaan.
Ons verblijf in een vakantiehuis op zo’n 200 m van de kust van Escalles, was ideaal.
Van daaruit was het gemakkelijk om alle aantrekkelijke richtingen uit te gaan.
Keuze genoeg dus om diverse vormen van fotografie te beleven!
Van te voren had ik een soort lijstje gemaakt van de plekken en onderwerpen die ik graag wilde vastleggen en had ik als reminder diverse technieken opgeschreven die ik wilde uitproberen.
Dit om te voorkomen dat ik toch weer mijn vertrouwde ‘ding’ ging doen.
Ik nam ook telkens mijn tas met alle fotospullen mee, zodat ik alle bewegingsruimte had om een foto te kunnen maken met de middelen die daarvoor nodig waren.
Een heel gesjouw, dat wel. Maar ik had het er graag voor over.
HET LANDSCHAP
Het landschap is heerlijk glooiend, wat gigantische mogelijkheden biedt qua minimalisme, gelaagdheid en lijnenspel.
Ik heb me er gigantisch kunnen vermaken, heerlijk ‘spelend’ met weinig, lijnen en vlakken.
Bij de landschappen werd de polarisatiefilter standaard op de lens geschroefd.
Hierbij werd vooral de korte telelens gebruikt, eventueel in combinatie met de 1.4 teleconverter.
DE KUST
Ook de kust biedt enorm veel mogelijkheden. Denk aan de geweldig mooie opaalkleur van de zee, de (krijt)rotsen, bemoste (grote) stenen, rijen (mossel)paaltjes, etc. Prachtige elementen die het landschap aantrekkelijk en karakteristiek maken.
Het wrak bij Tardinghen, de Lord Grey, was een gerichte trip. Enkel te zien bij eb. Ik wilde deze per se vastleggen, vergane glorie is nu eenmaal mijn ding!
Bij deze zeelandschappen heeft vooral de 10-stops-filter/big stopper zijn werkweek gedraaid.
Het lensgebruik varieerde, van groothoek naar kleine telelens, met eventueel de 1.4 teleconverter.
DE MENS
Ik houd van landschappen, veelal leeg van aard. Maar soms heeft het een meerwaarde als daar de mens of diens invloed in dat landschap gepositioneerd is. Maar niet te groot, want de natuur of het landschap blijft ten alle tijden de baas in mijn optiek.
DETAIL
De landschappen en zeelandschappen tonen veel details die de moeite waard zijn om vast te leggen: Stenen, palen, vondsten op het strand, repeterende structuren, etc..
Wanneer de omstandigheden even ongunstig waren om de landschappen vast te leggen, schakelde ik met de macrolens over naar de details. Vaak werd hierbij ook de polarisatiefilter gebruikt om eventuele reflecties weg te nemen.
LEERPROCES
Misschien herken je dat wel. Je komt op een nieuwe plek en je wordt overspoeld door heel veel en hele aantrekkelijke indrukken. Meteen gaat er in je hoofd van alles gebeuren en zie je tig mogelijkheden om vast te leggen. Er ontstaat een bepaalde gretigheid, dan wel ongeduldigheid. Je wilt er het maximale uithalen en gaat aan de slag. De snelheid van je willen en moeten, wint het van de rust om het goed te doen.
En dat overkwam mij regelmatig bij de Opaalkust. De grootste leerfactor, ongeacht wel landschap, detail of wat dan ook, was dan toch, om regelmatig mijn handrem aan te trekken.
Met de juiste voorbereiding, het ‘spiekbriefje’ en ook die handrem, was het totaalpakket puur genieten.
Deze trip was duidelijk een voorgerechtje. Het diner zal zeker vast nog geserveerd worden. Ooit, als corona niet langer meer voor ons bepaalt!
Zie hier een totaaloverzicht in verscheidenheid die de Opaalkust biedt. (klik om te vergroten)
In november 2019 volgde ik de workshop Lange sluitertijden olv Wilco Dragt.
Deze workshop startte met een gedegen theoretische basis,
om vervolgens in het veld te proeven en te experimenteren van die opgedane kennis.
Starten met flink wat theorie, dat lijkt wellicht saai,
maar is eigenlijk enorm verrijkend.
Gedurende deze theorie-sessie werden ook een aantal ‘grootheden’ of inspirators benoemd van de fine art- fotografie.
Een daarvan was Håkan Strand, een Zweedse fotograaf.
Een verdieping in zijn werk volgde, met uiteindelijk de aanschaf van zijn schitterende boek ‘Silent Moments’ uit 2017.
Voor de liefhebbers van fine art, long exposures en minimalistische beelden is dit een pareltje!
Met toestemming van Håkan , wil ik je graag kennis laten maken met zijn werk, mocht dit nog niet bekend zijn.
Het uiterlijk van dit boek is, mijn inziens, al opvallend mooi. Het heeft een bepaalde ‘sjieke’ degelijkheid, een gebonden versie, met een stoffen kaft, waarin een van zijn beelden is ingebed. Geen titel op de cover, het is het beeld waar het om gaat!
Het boek kent diverse verschijningen: de kijker heeft een keuze uit drie verschillende coverfoto’s.
Er zijn 54 duotone werken van hem opgenomen, allemaal gedrukt in vierkant formaat,
en geplaatst op de rechterzijde van de pagina’s.
Dat oogt rustig en zorgt er voor dat de focus enkel op dat beeld gelegd wordt.
Zijn werk betreft zowel seascapes, landscapes, maar ook cityscapes, met toch de nadruk op de eerste 2
en zijn grotendeels in Zweden gefotografeerd, maar ook elders in Europa en in de USA.
De titel zegt het al: ‘Silent moments’, er straalt een enorme rust uit van deze beelden.
Minimalistisch, van grote eenvoud, zonder er een mens in te bespeuren.
Composities bestaan vaak uit invoerende lijnen, solo-objecten (al dan niet natuurlijk), reflecties of kennen juist een bepaald ritme van de onderwerpen.
Qua weersomstandigheden is hij duidelijk een liefhebber van mist en/of sneeuw en hij werkt voornamelijk als long exposure fotograaf.
Ik werd heel enthousiast van dit boek! Vanwege enerzijds de rust die het geeft, en anderzijds de inspiratie.
Een echte aanrader dus, zeker als je van minimalistische beelden houdt en je ook een liefhebber bent van long-exposure-beelden.
Mocht je geïnteresseerd zijn, dan is dit zijn website, waar je ook het boek kunt terugvinden:
Met het plannen van een tripje met fotomaatje Corina, kwamen we uit in Urk en omgeving.
Volgens ‘De mooiste fotolocaties van Oost-Nederland’ is Urk en het Urkerbos een prima plek om te fotograferen.
https://webshop.natuurfotografie.nl/product/de-mooiste-fotolocaties-van-oost-nederland/
En het boek liegt niet.
Er zijn best wel wat mooie fotogenieke plekken, zowel in Urk zelf, als in het Urkerbos, waar je je creativiteit goed uit de verf kan laten komen.
Ideetjes, inspiratie doe je overal op.
En wanneer er dan locaties zijn die een potentiële kans maken om fotografisch mee te stoeien, pin ik ze in My Maps en leg ik als het ware een roadmap aan van fotogenieke locaties.
Zo kwam ik ook uit bij het windmolenpark bij de Westermeerdijk.
Dus al snel werd de combi afgesproken: Urkerbos, Urk en de dijk.
Maar eerlijk is eerlijk, mijn hartje ging ietwat sneller kloppen bij het windmolenpark.
Een samenspel van natuur en gecreëerd landschap door de mens.
Het (ritmische) spel der lijnen, het blijft een fascinatie voor me.
In dit geval nog een extra uitdaging om het goed vast te leggen, gezien het snoeiharde licht midden op de dag.
