Soms luistert het nauw

Soms luistert het nauw

Soms luistert het nauw
een beetje naar links, een beetje naar rechts,
een stapje naar voren, of juist eentje naar achteren.
Soms op de tenen, soms door de knieën, dan weer liggend.
Naast fotograaf ben ik dan ook acrobaat.
En door al die halsbrekende toeren,
ontstaat weer vanzelf een nieuw beeld!

Opaalkust – Groot in minimaal

Het stond al geruime tijd op mijn lijstje, een bezoek aan de Opaalkust. Een gebied dat heel aantrekkelijk is voor fotografen.

We besloten om hier onze zomervakantie te boeken, zo’n anderhalf jaar geleden, toen we nog nooit over corona gehoord hadden. 
Gelukkig waren de omstandigheden voor nu nog net voldoende gunstig om te kunnen gaan.
Ons verblijf in een vakantiehuis op  zo’n 200 m van de kust van Escalles, was  ideaal.
Van daaruit was het gemakkelijk om alle aantrekkelijke richtingen uit te gaan.

Keuze genoeg dus om diverse vormen van fotografie te beleven!

Van te voren had ik een soort lijstje gemaakt van de plekken en onderwerpen die ik graag wilde vastleggen en had ik als reminder diverse technieken opgeschreven die ik wilde uitproberen.
Dit om te voorkomen dat ik toch weer mijn vertrouwde ‘ding’ ging doen. 
Ik nam ook telkens mijn tas met alle fotospullen mee, zodat ik alle bewegingsruimte had om een foto te kunnen maken met de middelen die daarvoor nodig waren.
Een heel gesjouw, dat wel. Maar ik had het er graag voor over. 

HET LANDSCHAP

Het landschap is heerlijk glooiend, wat gigantische mogelijkheden biedt qua minimalisme, gelaagdheid en lijnenspel.
Ik heb me er gigantisch kunnen vermaken, heerlijk ‘spelend’ met weinig, lijnen en vlakken.
Bij de landschappen werd de polarisatiefilter standaard op de lens geschroefd.
Hierbij werd vooral de korte telelens gebruikt, eventueel in combinatie met de 1.4 teleconverter.

DE KUST

Ook de kust biedt enorm veel mogelijkheden. Denk aan de geweldig mooie opaalkleur van de zee, de (krijt)rotsen, bemoste (grote) stenen, rijen (mossel)paaltjes, etc. Prachtige elementen die het landschap aantrekkelijk en karakteristiek maken.

Het wrak bij Tardinghen, de Lord Grey, was een gerichte trip. Enkel te zien bij eb. Ik wilde deze per se vastleggen, vergane glorie is nu eenmaal mijn ding!

Bij deze zeelandschappen heeft vooral de 10-stops-filter/big stopper zijn werkweek gedraaid.
Het lensgebruik varieerde, van groothoek naar kleine telelens, met eventueel de 1.4 teleconverter.

DE MENS

Ik houd van landschappen, veelal leeg van aard. Maar soms heeft het een meerwaarde als daar de mens of diens invloed in dat landschap gepositioneerd is. Maar niet te groot, want de natuur of het landschap blijft ten alle tijden de baas in mijn optiek.

DETAIL

De landschappen en zeelandschappen tonen veel details die de moeite waard zijn om vast te leggen: Stenen, palen, vondsten op het strand, repeterende structuren, etc..
Wanneer de omstandigheden even ongunstig waren om de landschappen vast te leggen, schakelde ik met de macrolens over naar de details. Vaak werd hierbij ook de polarisatiefilter gebruikt om eventuele reflecties weg te nemen.

LEERPROCES

Misschien herken je dat wel. Je komt op een nieuwe plek en je wordt overspoeld door heel veel en hele aantrekkelijke indrukken. Meteen gaat er in je hoofd van alles gebeuren en zie je tig mogelijkheden om vast te leggen. Er ontstaat een bepaalde gretigheid, dan wel ongeduldigheid. Je wilt er het maximale uithalen en gaat aan de slag. De snelheid van je willen en moeten, wint het van de rust om het goed te doen. 
En dat overkwam mij regelmatig bij de Opaalkust. De grootste leerfactor, ongeacht wel landschap, detail of wat dan ook, was dan toch,  om regelmatig mijn handrem aan te trekken. 

Met de juiste voorbereiding, het ‘spiekbriefje’ en ook die handrem, was het totaalpakket puur genieten.
Deze trip was duidelijk een voorgerechtje. Het diner zal zeker vast nog geserveerd worden. Ooit, als corona niet langer meer voor ons bepaalt!

Zie hier een totaaloverzicht in verscheidenheid die de Opaalkust biedt. (klik om te vergroten) 

 

Op bezoek ‘bie Thei’

Bijna 4 jaar stond betreffende woonst leeg. De eigenaar was overleden en de erfgenamen kwamen er samen niet uit hoe verder. Dus bleef lange tijd alles liggen.

Een huisje/boerderij uit 1928, op een groot perceel vol met bomen en struikgewas. Inmiddels was er recent gesnoeid aan de voorzijde, wat ons bellen deed rinkelen. We konden dus verwachten dat er bedrijvigheid kon zijn.
In de voorbereidingen op deze trip, zag ik al in de omgeving een (wilde) bloemenweide.

Live was de weide inderdaad prachtig om te zien. Het deed menigeen stoppen om er naar te kijken, of toverde ten minste een glimlach op het gezicht in het voorbij gaan.

Maar voor ons urbexers diende dit veld nog een ander doel: Het vormde een prachtige dekmantel om in de buurt van de locatie te geraken. Quasi nonchalant met onze fototassen en statieven richting het bloemenveld lopend, konden we uiteindelijk onopgemerkt het terrein opkomen en ons metertje voor metertje naar het huis begeven.

De hele ‘achtertuin’ was volgestouwd met spullen, vooral hout, witgoed en kleine inboedel. Hier had duidelijk een verzamelaar gewoond, of een dankbaar iemand die menig verzoek van buurtgenoten honoreerde om ‘spullen’ op te mogen slaan.

Exterieur in de achtertuin
Exterieur in de achtertuin

Diverse reclameborden van lokale ondernemers waren onderdeel geworden van zijn exterieur. Ook stonden her en der wat grafstenen, die waarschijnlijk refereerden aan het vrijwilligerswerk wat de eigenaar lange tijd uitoefende: Zich bezig houden met de plaatselijke kruisen en kapellen.

Grafkruis
Een van de grafkruizen

Het was geweldig om al fotograferend diverse vogelconcerten vanuit deze achtertuin te mogen beluisteren. Een paar sterk uit de kluiten gewassen kiwibomen dansten om het huis en in de half dode dennenbomen slingerde nog een eenzame rode klimroos. Her en der bloeide Vingerhoedskruid. De ooit in potten geplante bieslook stond nog geduldig te wachten om versneden te worden voor een of ander maaltje.

Bieslook in afwachting van consumptie ....
Bieslook, trouw in afwachting van consumptie ….

Tussen al die verzameling houtresten, deuren, stenen, en verroeste witgoedmachines, kwam zo nu en dan toch een mooi detail tevoorschijn.

De grootste spanning en uitdaging was echter wel om een manier te vinden om binnen te komen.

Eenmaal bij het huis, waren alle deuren fors op slot. Geen beweging in te krijgen. Dat was wel jammer, en net toen we bijna de moed hadden opgegeven, ontdekten we een openstaand raam.

Dat bood perspectief. De kunst was om niet te gretig te worden en overhaaste, letterlijke, stappen te zetten. Voorzichtigheid bleef voorop staan om ongezien naar binnen te klimmen. Ai, een oplettende buurvrouw stond net aan haar oprit en had full zicht op ons. Ze had ons gezien, dat wisten we zeker. We vreesden dat ze een actie ging uitzetten, maar er gebeurde gelukkig niets.

Eenmaal binnen een lege doos van een kamer, met maar een paar spulletjes. Desondanks wel fotogeniek.

Maar opnieuw een tegenvaller, de tussendeur naar de volgende ruimte was ook hier goed op slot gemaakt. Ook weer geen beweging in te krijgen.

Helaas, de deur was hermetisch gesloten
Helaas, de deur was hermetisch gesloten

En als urbexer dien je je daarbij neer te leggen en lijdzaam toe te kijken vanuit het raampje, welke mooie ingrediënten je voor je camera hebt moeten missen.

Mooie ingrediënten achter het ruitje
Mooie ingrediënten achter het ruitje

Want de regel blijft: Take only pictures leave nothing but footprints.

Nadat we buiten nog wat details vastlegden, besloten we om terug te keren naar het bloemenveld. Want ook daar waren nog mooie, creatieve beelden te maken.

Natuurlijk een hele andere tak van sport, maar net zo leuk om te doen.

Bloemenweide - fotogeniek en tevens dekmantel
Bloemenweide – fotogeniek en tevens dekmantel

Om de terugweg richting auto te vervolgen, moesten we weer langs de voorgevel van het huisje lopen. Die wilden we toch ook nog graag vastleggen! Zo karakteristiek en gigantisch vervallen!

Met onze ‘dekmantel’ op ons fotokaartje, konden we gemakkelijker opereren.

Volop in de kijker, met razend verkeer om ons heen, soms uitbundig toeterend, vanwege de vakantievibe die er aan zat te komen en het zien van twee vrouwen met camera’s.

Het duurde dan ook niet lang of we kregen bezoek. De nieuwe eigenaren dienden zich aan en vroegen naar onze intenties. Gelukkig reageerden ze neutraal en was het oké om wat foto’s te schieten van de gevel.

Maar duidelijk is dat deze locatie niet lang meer in urbex-sferen zal zijn!

Detail voorgevel - heerlijk verval
Detail voorgevel – heerlijk verval

In mijn galerij een complete serie van deze leuke locatie: 

https://mariansmeets.nl/urbex/bie-thei/

 

Het minimalisme van Håkan Strand

In november 2019 volgde ik de workshop Lange sluitertijden olv Wilco Dragt.
Deze workshop startte met een gedegen theoretische basis,
om vervolgens in het veld te proeven en te experimenteren van die opgedane kennis.
Starten met flink wat theorie, dat lijkt wellicht saai,
maar is eigenlijk enorm verrijkend.
Gedurende deze theorie-sessie werden ook een aantal ‘grootheden’ of inspirators benoemd van de fine art- fotografie.
Een daarvan was Håkan Strand, een Zweedse fotograaf.

Een verdieping in zijn werk volgde, met uiteindelijk de aanschaf van zijn schitterende boek ‘Silent Moments’ uit 2017.
Voor de liefhebbers van fine art, long exposures en minimalistische beelden is dit een pareltje!

Met toestemming van Håkan , wil ik je graag kennis laten maken met zijn werk, mocht dit nog niet bekend zijn.

Het uiterlijk van dit boek is, mijn inziens, al opvallend mooi. Het heeft een bepaalde ‘sjieke’ degelijkheid, een gebonden versie, met een stoffen kaft, waarin een van zijn beelden is ingebed.  Geen titel op de cover, het is het beeld waar het om gaat!

Het boek kent diverse verschijningen: de kijker heeft een keuze uit drie verschillende coverfoto’s.

Er zijn 54 duotone werken van hem opgenomen, allemaal gedrukt in vierkant formaat,
en geplaatst op de rechterzijde van de pagina’s.
Dat oogt rustig en zorgt er voor dat de focus enkel op dat beeld gelegd wordt.

Zijn werk betreft zowel seascapes, landscapes, maar ook cityscapes, met toch de nadruk op de eerste 2
en zijn grotendeels in Zweden gefotografeerd, maar ook elders in Europa en in de USA.

De titel zegt het al: ‘Silent moments’, er straalt een enorme rust uit van deze beelden.
Minimalistisch, van grote eenvoud, zonder er een mens in te bespeuren.
Composities bestaan vaak uit invoerende lijnen, solo-objecten (al dan niet natuurlijk), reflecties of kennen juist een bepaald ritme van de onderwerpen.
Qua weersomstandigheden is hij duidelijk een liefhebber van mist en/of sneeuw en hij werkt voornamelijk als long exposure fotograaf.

Ik werd heel enthousiast van dit boek! Vanwege enerzijds de rust die het geeft, en anderzijds de inspiratie.
Een echte aanrader dus, zeker als je van minimalistische beelden houdt en je ook een liefhebber bent van long-exposure-beelden.

Mocht je geïnteresseerd zijn, dan is dit zijn website, waar je ook het boek kunt terugvinden:

http://hakanstrand.com/

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het spel van de lijntjes

Met het plannen van een tripje met fotomaatje Corina, kwamen we uit in Urk en omgeving.
Volgens ‘De mooiste fotolocaties van Oost-Nederland’ is Urk en het Urkerbos een prima plek om te fotograferen.

https://webshop.natuurfotografie.nl/product/de-mooiste-fotolocaties-van-oost-nederland/

En het boek liegt niet.
Er zijn best wel wat mooie fotogenieke plekken, zowel in Urk zelf, als in het Urkerbos, waar je je creativiteit goed uit de verf kan laten komen.

Ideetjes, inspiratie doe je overal op.
En wanneer er dan locaties zijn die een potentiële kans maken om fotografisch mee te stoeien, pin ik ze in My Maps en leg ik als het ware een roadmap aan van fotogenieke locaties.
Zo kwam ik ook uit bij het windmolenpark bij de Westermeerdijk.

Dus al snel werd de combi afgesproken: Urkerbos, Urk en de dijk.

Maar eerlijk is eerlijk, mijn hartje ging ietwat sneller kloppen bij het windmolenpark. 

Een samenspel van natuur en gecreëerd landschap door de mens.

Het (ritmische) spel der lijnen, het blijft een fascinatie voor me.

In dit geval nog een extra uitdaging om het goed vast te leggen, gezien het snoeiharde licht midden op de dag.

Afwisselende banen leidend naar het uiteindelijke verdwijnpunt, met als compensatie de verticale molens. Strak van opzet. De wolkjes en de fietser zijn de welkome spelbrekers.
H-splitsing
Opnieuw de gevarieerde banen, dit keer kan gekozen worden welke uiteindelijke richting het wordt. Het gelapte wegdek vormt een mooie H en breekt het grote asfalt-vlak.
De grootsheid van de windmolens
Een plas water die geleidelijk opdroogt. Precies in het midden doorklieft met het nieuwe asfalt. Keiharde randen, versterkt door het harde licht. De reflectie zorgt voor een softe afwerking
Het toppunt van een menselijk landschap: Keien vallen als een landtong het land binnen.

 

error: Kopiëren niet toegestaan