Ik hou van sneeuw, heel veel sneeuw. Warm ingepakt de kou trotseren, en zien hoe de wereld lichter, overzichtelijker en dus rustiger wordt.
Inmiddels was het 6 jaar geleden dat ik de workshop Winterlandschap olv Peter Lambrichs had gevolgd. Die was toen enorm goed bevallen, met destijds een sneeuwlaag van, even een schatting, zo’n 40 cm sneeuw. En toen, na afloop, was voor mij al duidelijk dat ik hem nog eens wilde volgen.
Om diverse redenen heeft het uiteindelijk 6 jaar geduurd eer ik weer terug kon keren naar de Hoge Venen. Het weer was dit jaar opnieuw super gunstig, met een sneeuwlaag van 20 – 25 cm en een temperatuurtje van zo’n -3 / -4 graden.
Zoals altijd genoot ik al op voorhand van alle voorbereidingen en dacht ik na over wat ik graag wilde fotograferen. Ik had ‘sneeuwbollen’ op mijn lijstje staan: Werken met een flitser om de dichtbij zijnde sneeuwvlokken uit te lichten tot mooie magische bollen in een ritmisch sneeuwsparrenbos op de achtergrond. Maar dan moest het en sneeuwen, en moesten die vlokken ook wel een bepaalde omvang hebben om het te doen slagen. De dagen vooraf zocht ik allerlei informatie op hoe zo’n beeld te maken, en bestudeerde de werking van mijn flitser. De weerapp werd nauwlettend in de gaten gehouden en het zag er veelbelovend uit.
Dik ingepakt met diverse kledinglagen en warmtepacks gingen we van start. Een leuke gemêleerde groep internationale enthousiastelingen (Belgisch, Duits en Nederlands), met een gepassioneerde workshopleider startten we op een breed pad met aan weerszijden een groot sparrenbos: mooie ritmische stammen, deels bedekt met sneeuw, met soms een spelbreker in de vorm van een omgevallen boom of een door de mens gemaakte hut.
Mijn eerste oog viel op een lagenspel van fijne begroeiing, sneeuwtoppen van de sparren en de lichte lucht. Ik liep door om de sfeer verder te proeven, maar dit eerste beeld bleef ‘hangen’, waarna ik besloot terug te keren en er een foto van te maken. (Wil je de foto graag groter zien? Een extra klik en je verzoek wordt beloond!)
Laagjes
Niet alleen de lagen, maar ook de (pastel) kleuren trokken mij aan. Het duurde even eer ik de balans ‘voelde’ en daarop de compositie kon maken. Ik was blij met de lichte lucht, die gelukkig niet blauw bleek te zijn. Dat zou namelijk totaal niet passen in dit beeld.
Na deze lagenfoto wilde ik toch opnieuw het accent leggen op het ritmische van de stammen, met zeker ook de ‘spelbreker’. Ik hou van afwijkertjes, lefgozers die het aandurven om het net ietsjes anders te doen.
Met gestrekte been
In portretstand kwam deze foto het beste tot zijn recht,de blik werd op deze manier nog meer direct naar de omgevallen boom getrokken. Ik probeerde de stammen zo veel mogelijk los van elkaar te plaatsen. Het was schuif- en millimeterwerk.
De gehoopte sneeuw kwam, maar niet in die hoeveelheid en grootte die ik nodig had voor de sprookjesachtige bollen. Dat was jammer. Wat flitspogingen werden ingezet, maar al snel weer gestaakt. Tevergeefse moeite.
Het mooie van dit sparrenbos is dat er achter het bos een open ruimte is, waarachter opnieuw een bosperceel ligt. Die open ruimte gaf op dat moment een mooie lichtinval en in combinatie met het achterliggende bos wat extra diepte in het beeld. En als daar dan ook nog een menselijk element in verwerkt is, is dat een extra feestje.
Ook hier millimeterwerk om ‘de hut’ precies tussen de boomstammen te positioneren
Ik had deze hut 6 jaar geleden ook al gezien, maar op een of andere manier niet vastgelegd. De omstandigheden destijds waren gunstiger ten opzichte van nu, vooral in de voorgrond. Daar bevond zich nu een enorm rommelige laag, die minder fors bedekt was met sneeuw. Deze laag moest vooral uit beeld blijven, maar dat betekende ook dat ik meer moest inzoomen. Dat maakte het wel lastiger. Want soms komt een landschapselement juist beter tot zijn recht als het niet heel erg prominent in beeld is. De context waarin het zich bevindt is namelijk net zo essentieel.
We verlieten het bosgedeelte en gingen naar het Brackvenn, een actief open hoogveengebied, doorkruist met een vlonder pad waar je vooral niet van af moest stappen. Gelukkig was het pad nog vrij goed zichtbaar, in tegenstelling tot 6 jaar geleden, toen onze statieven ook dienst deden als prikstok. Dit gebied bood veel mogelijkheden tot intiemere, minimalistische landschappen. Inmiddels begon ook de mist op te trekken, wat eigenlijk nog gunstiger was om dergelijke landschappen te creëren.
Ik startte dit keer met een detailfoto. De veenmosbulten waren volledig ondergesneeuwd, waardoor er prachtige glooiingen ontstonden, perfect voor een detail of intieme landschapsfoto. Je denkt dat sneeuw wit moet zijn, maar een blik op een dergelijk detail laat een prachtige kleurschakering zien, onder andere door de lichtinval.
Sneeuwheuvels. Het licht viel precies op het kleine, half verscholen heuveltje
Het viel nog niet mee om deze vast te leggen. Ik kwam bijna wat centimeters te kort in hoogte. Gelukkig heb ik lange tenen.
©Peter Lambrichs
Het landschap was, zoals je vooral ziet in het werkportret, sprookjesachtig! Magisch gewoon! Langs beide kanten van het vlonder pad stonden vaak hoge struiken waarin ‘lappen’ sneeuw bleven hangen tussen de kale takken. Het leken wel wensboompjes.
Een ‘wens-struik’ van sneeuw
We vervolgden het pad. Soms met ingehouden buik, om een tegemoetkomende bezoeker de ruimte te geven om te passeren. Nadeel was wel dat ook regelmatig het statief aan de kant moest, en de ‘foto-opbouw’ weer even opnieuw moest.
Na verloop van tijd doemde plotsklaps in de mist een karakteristieke den op, te midden van, in dit geval toch wat kalere struiken.
De harde takjes van de struiken in contrast met de in mist gehulde den. Alsof de gordijnen op het podium open geschoven worden en de artiest wacht op het moment van opkomst
En vervolgens kon ik opnieuw spelen met het lijnenspel in de sneeuw.
Niets is ook iets
Op sommige plekken in het ven zag je nog wat open water, omringd door een gevarieerdheid aan struiken en boompjes. De mist zorgde voor de vervaging en dus mede voor de dieptewerking.
Een vrij ‘klassiek’ landschap
Op een of andere manier vond ik in dit landschap meer details dan bij het sparrenbos. Mijn brein aldaar was zo getraind op ‘groots kijken’, dat het heel moeilijk was om de focus anders te leggen. Hier lukte dat beter, waarschijnlijk doordat het landschap ook al rustiger was.
In het open veld kwamen vaak stengels van het veenmosbollen uit de sneeuw. Dit gaf soms een heel fraai grafisch beeld.
Drie
En nog steeds geen grote vlokken sneeuw. De ‘bollen’ kon ik voor deze shoot wel vergeten. De flitser bleef in de tas.
Maar stilaan trok het gebied nog meer dicht met mist. Het fotograferen werd wel lastiger, vooral als het ging om scherpstellen van landschappen. Zonder statief zou dit een nog grotere klus zijn.
Family
En stilaan veranderde ook steeds meer het licht zo later op de dag.
Een laatste beeld wat duidelijk meer donker is ten opzichte van de andere beelden.
Een veel grijzere lucht, meer mist, met als resultaat een hele zachte, grafische weergave van het landschap
Het was een fantastische workshop! Altijd leuk om met Peter op stap te gaan. Het langzaam opbouwen in het veld van het beeld dat je voor ogen hebt is ontzettend leerzaam. Stap voor stap zie je het ontstaan. En Peter coacht daarbij heel zorgvuldig, zoals een goede workshopleider betaamt.
Eenmaal thuis bleef de fototas een dagje dicht en bezocht het verschillende ruimtes met verschillende temperaturen, om te acclimatiseren. Daarna begon de volgende klus: Het selecteren en het bewerken van de foto’s.
Ik koos er voor om dit keer niet om te zetten naar zwart-wit. Alleen de witbalans werd wel bijgesteld tot 5500 k om de ergste blauwe zweem te neutraliseren. Die zweem die nog een beetje overbleef vond ik wel passend. Bewerken van sneeuw- en mistfoto’s vind ik over het algemeen wel lastig, vooral wat betreft het behouden van de softe sfeer. Ik moet dan doorgaans mijn vaste stijl wat loslaten.
Alles bij elkaar was dit giga genieten! Zowel de voorbereiding, als de dag zelf, als ook de finishing touch achter de computer!