Bijna 4 jaar stond betreffende woonst leeg. De eigenaar was overleden en de erfgenamen kwamen er samen niet uit hoe verder. Dus bleef lange tijd alles liggen.
Een huisje/boerderij uit 1928, op een groot perceel vol met bomen en struikgewas. Inmiddels was er recent gesnoeid aan de voorzijde, wat ons bellen deed rinkelen. We konden dus verwachten dat er bedrijvigheid kon zijn.
In de voorbereidingen op deze trip, zag ik al in de omgeving een (wilde) bloemenweide.
Live was de weide inderdaad prachtig om te zien. Het deed menigeen stoppen om er naar te kijken, of toverde ten minste een glimlach op het gezicht in het voorbij gaan.
Maar voor ons urbexers diende dit veld nog een ander doel: Het vormde een prachtige dekmantel om in de buurt van de locatie te geraken. Quasi nonchalant met onze fototassen en statieven richting het bloemenveld lopend, konden we uiteindelijk onopgemerkt het terrein opkomen en ons metertje voor metertje naar het huis begeven.
De hele ‘achtertuin’ was volgestouwd met spullen, vooral hout, witgoed en kleine inboedel. Hier had duidelijk een verzamelaar gewoond, of een dankbaar iemand die menig verzoek van buurtgenoten honoreerde om ‘spullen’ op te mogen slaan.
Exterieur in de achtertuin
Diverse reclameborden van lokale ondernemers waren onderdeel geworden van zijn exterieur. Ook stonden her en der wat grafstenen, die waarschijnlijk refereerden aan het vrijwilligerswerk wat de eigenaar lange tijd uitoefende: Zich bezig houden met de plaatselijke kruisen en kapellen.
Een van de grafkruizen
Het was geweldig om al fotograferend diverse vogelconcerten vanuit deze achtertuin te mogen beluisteren. Een paar sterk uit de kluiten gewassen kiwibomen dansten om het huis en in de half dode dennenbomen slingerde nog een eenzame rode klimroos. Her en der bloeide Vingerhoedskruid. De ooit in potten geplante bieslook stond nog geduldig te wachten om versneden te worden voor een of ander maaltje.
Bieslook, trouw in afwachting van consumptie ….
Tussen al die verzameling houtresten, deuren, stenen, en verroeste witgoedmachines, kwam zo nu en dan toch een mooi detail tevoorschijn.
De grootste spanning en uitdaging was echter wel om een manier te vinden om binnen te komen.
Eenmaal bij het huis, waren alle deuren fors op slot. Geen beweging in te krijgen. Dat was wel jammer, en net toen we bijna de moed hadden opgegeven, ontdekten we een openstaand raam.
Dat bood perspectief. De kunst was om niet te gretig te worden en overhaaste, letterlijke, stappen te zetten. Voorzichtigheid bleef voorop staan om ongezien naar binnen te klimmen. Ai, een oplettende buurvrouw stond net aan haar oprit en had full zicht op ons. Ze had ons gezien, dat wisten we zeker. We vreesden dat ze een actie ging uitzetten, maar er gebeurde gelukkig niets.
Eenmaal binnen een lege doos van een kamer, met maar een paar spulletjes. Desondanks wel fotogeniek.
Maar opnieuw een tegenvaller, de tussendeur naar de volgende ruimte was ook hier goed op slot gemaakt. Ook weer geen beweging in te krijgen.
Helaas, de deur was hermetisch gesloten
En als urbexer dien je je daarbij neer te leggen en lijdzaam toe te kijken vanuit het raampje, welke mooie ingrediënten je voor je camera hebt moeten missen.
Mooie ingrediënten achter het ruitje
Want de regel blijft: Take only pictures leave nothing but footprints.
Nadat we buiten nog wat details vastlegden, besloten we om terug te keren naar het bloemenveld. Want ook daar waren nog mooie, creatieve beelden te maken.
Natuurlijk een hele andere tak van sport, maar net zo leuk om te doen.
Bloemenweide – fotogeniek en tevens dekmantel
Om de terugweg richting auto te vervolgen, moesten we weer langs de voorgevel van het huisje lopen. Die wilden we toch ook nog graag vastleggen! Zo karakteristiek en gigantisch vervallen!
Met onze ‘dekmantel’ op ons fotokaartje, konden we gemakkelijker opereren.
Volop in de kijker, met razend verkeer om ons heen, soms uitbundig toeterend, vanwege de vakantievibe die er aan zat te komen en het zien van twee vrouwen met camera’s.
Het duurde dan ook niet lang of we kregen bezoek. De nieuwe eigenaren dienden zich aan en vroegen naar onze intenties. Gelukkig reageerden ze neutraal en was het oké om wat foto’s te schieten van de gevel.
Maar duidelijk is dat deze locatie niet lang meer in urbex-sferen zal zijn!
Detail voorgevel – heerlijk verval
In mijn galerij een complete serie van deze leuke locatie:
