Bomal Sur Ourthe
Bomal Sur Ourthe, een klein dorpje, gelegen in de vallei van, zoals de naam al laat zien, de Ourthe, met als crossing point de Aisne in de Belgische Ardennen, in de provincie Luxemburg.
De uitvalsbasis voor onze korte vakantie dit jaar. We waren er 2 jaar geleden reeds geweest, in dezelfde accommodatie, Chalet Kuckucksnest, gelegen op de berg bij het dorpje.
Een geweldige plek om te vertoeven, zeker ook voor onze twee getraumatiseerde viervoeters, die een hoog omheind terrein nodig hebben om los te kunnen lopen.
Juist omdat we de plek al kenden, en ook al een groot gedeelte van de omgeving hadden gezien, was de drive om dit jaar veel te ondernemen minder groot. We kwamen voor de rust en hadden niet veel gerichte plannen. Mijn intentie was om vooral de tuin als local patch te beschouwen en daar de uitdagingen te zoeken naar creatieve beelden en experimenten.
Het weer was die week in de beleving van velen ‘schitterend’ met volop zon, geen wolkje aan de lucht. Nu ben ik, eerlijk gezegd, wat minder van de zon. Het felle licht vergt een andere kijk of aanpassing van het fotograferen.
Een eerste oriëntatierondje door de tuin volgde, met de doggies om me heen snuffelend. Mijn oog viel op een vlinderstruik, die bijna uitgebloeid was. Slechts een paar bloemen waren nog volop paars en een 5-tal verschillende vlinders trok gretig met hun slurfje de nectar uit de resterende bloemen. Al die uren bleven ze zich amuseren op die bloempluimen en ik realiseerde me dat ik niet al te lang meer moest wachten.
Dag 2 werd een van mijn ‘shoot-days’ en die dag kon ik diverse vlinders vastleggen. Er ontstond een miniserie, van ook een paar soorten die Nederland zeldzaam is.
De volgende dag waren alle bloemen uitgebloeid, helemaal ‘leeggezogen’ door de fladderende beestjes en was er geen vlindertje meer te bekennen.
Klik op de afbeelding om ze groter te zien.
Het gele hartje contrasteerde fors met de roze blaadjes en toen zich daar ook nog eens een groene rups in verstopte, ontstond er een afwisselend kleurenpakket.
Ook de achterzijde van de bloem ‘pakte mooi uit’, met de ranke stengel torende de plant hoog boven de rest van een border uit.
Tijdens mijn dagelijkse oriëntatie rondjes ontdekte ik een tweetal struiken naast elkaar, waarbij de ene rood blad droeg en de andere een doorsnee groen blad. De zon scheen fel op de bladeren en op sommige punten overlapten ze elkaar en ontstond er een schaduwstrook. Ik besloot een foto te maken van dit ‘kruispunt’, maar wilde ze eigenlijk volledig scherp op de gekleurde delen.
De moeilijkheid zat hem ook in het feit dat de takken zich hoog boven mij bevonden. Hoe hoger, hoe meer windstroming en dus bewegingsonscherpte. Het statief in de meest hoge stand, de takken geketend aan plamps zijn er 19 afbeeldingen gemaakt van dit ene beeld, met elke een ander scherptegebied. In photoshop werden ze over elkaar gelegd.
De tuin kent dus een grote variatie aan beplanting en er staan veel bomen, vooral dennen. Jammer genoeg zijn er de afgelopen jaren verschillende bomen in de tuin gerooid, om verschillende redenen.
Desondanks staan er nog voldoende exemplaren om volop van te genieten: En niet alleen wij: De boomklever liet zich vaak zien, het roodborstje leek wel de heer des huizes te zijn en elke morgen en avond sprongen de eekhoorns van tak naar tak en deden ze zich te goed aan de nootjes in het voederhuisje.
Vanwege de bomen was er ook veel schaduw in de tuin, met dus een vochtige grond. En ondanks de 25 graden Celsius, vond ik warempel een paddenstoel die dankbaar voor me wilde poseren. In de weer met flitser, trigger en filters!
En juist ook in dat bosrijke stukje tuin, bevonden zich ook veel varens, een van de mooiste en creatiefste planten die er zijn, vind ik. Het gebladerte nodigde uit om te experimenteren.
Mijn fotografisch hoogtepunt in de tuin was toch wel de nachtopname.
De hele week hadden we kraakheldere avonden, goed te zien als we ’s avonds in het donker de berg af- en opliepen om de doggies uit te laten. Zoveel sterren aan de hemel nodigde echt uit om vast te leggen. In een tuin vol met bomen, veilig omheind, en dus ook zonder stoorzenders en, naar verhouding, weinig lichtvervuiling: Voor een fotograaf gigantisch ideaal.
Ik besloot om in de middaguren een compositie te bepalen. Ik wilde een kring van boomtoppen, met in het midden de sterrenhemel.
Het statief werd geïnstalleerd en de schuiven- passen- en meten-dans begon. En yess!! Gelukt met de groothoeklens om dat beeld dat ik voor ogen had vast te stellen.
Nu was het een kwestie van wachten tot het donker was. Zekerheidshalve zocht ik nog informatie op uit eerder gevolgde workshops rondom avond/nachtfotografie. Een kwestie van instellen van de camera met de juiste instellingen, en het op het statief bevestigen van de camera. Enkel nog goed scherpstellen en klaar voor de start! Het was genieten: Een bosuil riep ergens in het bos op de achtergrond. Zijn roep galmde door de vallei. Het was overigens ook de beroemde bosuil die ons hier weer naar dit chalet had gebracht. Ook het vorige bezoek was hij (nog meer) van de partij en wilde ik hem dit keer graag opnieuw horen.
Achter me ritselde het waarschijnlijk bosmuisjes en voor de rest was het doodstil.
En ik stond naar boven te staren, naar die duizenden sterren, onderwijl de afstandsbediening indrukkend en hopen dat de foto’s toch wel echt scherp genoeg waren.
Een ander hoogtepunt was toch een tripje buitenshuis.
De liefde voor de urbex-fotografie blijft in mijn poriën zitten en ik wist dat er in de nabije omgeving wel een potentiele locatie was die we konden bekijken.
In de urbex scene wordt deze plek Maison Moozer genoemd. Waarom blijft voor mij een raadsel, er is geen enkele info. over deze plek te vinden.
We besloten het er op te wagen. Het was gemakkelijk om er binnen te geraken. Een huis wat grotendeels leeg en getrashed was, maar desondanks wel ontzettend leuk ‘om mee te pikken’. Het licht was snoeihard, en dus enorm lastig om hier kwalitatief goede foto’s te maken.
Geïnteresseerd in de volledige (korte) serie? Klik hier: Maison Moozer
Inmiddels waren we bijna richting einde van de vakantie en ik liep een laatste ronde. Al een paar dagen zag ik een spin voor het slaapkamerraam te wachten bij zijn web. Zo nu en dan kroop hij naar het midden van het web en kon daar dan ook weer uren blijven zitten.
Aan de buitenkant van het raam bevond zich een vliegen hor, dus spinnie zou nooit en te nimmer binnen geraken.
Ik wilde hem vastleggen, maar niet op een klassieke manier. Maar wat dan wel? Aangezien ik echt een liefhebber ben van donkere beelden, zinspeelde ik op een silhouet-vorm.
Ik besloot het raam aan de binnenkant dicht te doen.
Met een bundeltje licht middels een zaklamp, kon ik een spotlicht krijgen: De reflectie op het raam gaf een licht rondje. Door te bewegen met de lamp, bewoog natuurlijk ook dit rondje en kon ik zo sturen dat de spin in het midden van die spot kwam. Het vliegen hor was niet weg te halen, dus die gaf een ‘rooster’ in de spot. Niet bezwaarlijk vond ik, juist apart.
Al snel kwamen ook de filters van de zaklamp te voorschijn en diverse kleuren passeerden de revue, rood, groen, blauw en natuurlijk wit. En spinnie? Die vond het prima, had nergens last van, want het licht viel niet op hem!
Binnenopnames zijn er amper gemaakt, buiten bood voldoende inspiratie. Op een beeld na.
Beiden zijn we gepokt met negatieve ervaringen wat betreft vuur. Daarom zijn we vrij bang voor houtkachels, barbecue’s, vuurkorven, noem maar op. We waren dan ook enorm blij om te horen dat het chalet tegenwoordig ook voorziet in een luchtwarmtepomp. Dus de houtkachel bleef bij ons in ruststand. Maar dat nam niet weg dat ook dat object een dankbaar model bleek.
De afgeblakerde binnenkant gaf een enorm mooi abstract kunstwerk, vooral met een bepaalde lichtinval. Dat verdiende ook een Nikon-blik en een uiteindelijke Nikon-klik.
Al met al was het dus een fantastische vakantie waarin we volop genoten hebben van de rust en ruimte. En ondanks het ‘niets doen’ hebben we toch veel gedaan!
Benieuwd hoe die foto-buiten-studio er nu feitelijk uit heeft gezien die week?
Voila:
en
